Herkomst

Een oud Engels ras met een rijke geschiedenis

De Wiltshire Horn is een oud en bijzonder schapenras, afkomstig uit de Wiltshire Chalk Region in Zuid-Engeland.
Dit glooiende landschap, met kalkrijke bodem en graslanden, staat al sinds de oudheid bekend om zijn uitgebreide schapenhouderij.

De streek omvat onder andere de steden Swindon (180.000 inwoners) en Salisbury (42.000 inwoners) — bekend van het nabijgelegen Solsbury Hill, de Salisbury Plain en de wereldberoemde steencirkels van Stonehenge en Avebury. De rivier de Avon stroomt door het gebied en voedt de vruchtbare weiden van de Wiltshire Downs.

Een van de oudste vleesrassen van Engeland

Tot in de 18e eeuw was de Wiltshire Horn een van de belangrijkste vleesrassen in Zuid-Engeland.
Toen de vraag naar wol steeg, raakte het kortwollige, zelfruiende ras echter uit de gratie.
Ook de kenmerkende horens werden minder populair naarmate schapen vaker in omheiningen gehouden werden.

De exacte oorsprong van het ras blijft een mysterie. Mogelijk gaat zijn geschiedenis honderden of zelfs duizenden jaren terug. Sommige historici vermoeden dat voorouders van dit ras door de Romeinen of zelfs Feniciërs naar Groot-Brittannië werden gebracht, in ruil voor koper en tin. [1]

Historische beschrijvingen

De oudste bekende beschrijving van het ras komt uit 1794 van schrijver Luccock[1], die noteerde:

“De reiziger zal zien hoe goed de dieren, die de Wiltshire-heuvels begrazen, in hun bouw en gedrag aangepast zijn aan de bodem. Deze boerderijen vereisen een lichtvoetig, actief dier dat zonder blessures grote afstanden kan afleggen, steile hellingen beklimt en de zomerse hitte kan verdragen. Iedereen die het Wiltshire-gehoornde schaap observeert, zal merken dat het volledig is aangepast aan zijn omgeving.”

Hij voegde eraan toe:

“De schapen die vroeger op de duinen werden gehouden, waren de gehoornde Wiltshires – met een grote kop en heldere ogen, een brede borst en rechte, stevige poten. Hun vacht woog minder dan één kilogram, en de ooien hadden geen wol op de buik.”

Van bijna uitsterven tot wereldwijde heropleving

In 1923, toen het ras bijna uitgestorven was, verenigden een veertigtal fokkers zich en richtten de Wiltshire Horn Sheep Society op.
Dankzij hun inzet werd het ras bewaard en gestandaardiseerd.

De Wiltshire Horn kende een heropleving tot de jaren zestig, maar verdween opnieuw bijna uit beeld toen de vraag naar schapenhuiden toenam. In de jaren zeventig werd het officieel als bedreigd ras beschouwd.

Door zorgvuldige selectie en moderne fokpraktijken verbeterde de kwaliteit van het ras sterk, en de zelfruiende eigenschap werd opnieuw gewaardeerd – zeker nadat de wolprijzen daalden door de opkomst van synthetische vezels.

In de afgelopen twintig jaar is de Wiltshire Horn wereldwijd weer in opmars, met kuddes in Europa, Noord-Amerika en Australië.[9]

Erkend in Vlaanderen

Sinds 1 juni 2007 is de Wiltshire Horn officieel erkend als stamboekras in Vlaanderen.
De VZW Kleine Herkauwers Vlaanderen (KHV) beheert het Vlaamse stamboek.

👉[Naar stamboek]